به گفته دکتر ماکان آریا پارسا درمان خودشیفتگی برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفتگی بسیار ضروری است. آیا با افرادی که از این اختلال شخصیتی رنج می‌برند، مواجهه داشته‌اید؟ چنین افرادی معمولاً اظهارات تحقیرآمیزی را نسبت به دیگران استفاده می‌کنند و در طرف مقابل به‌هیچ‌وجه انتقاد پذیر نیستند. همچنین رفتار این افراد در برخورد با انتقاد بسیار خشونت‌آمیز است.
در این مقاله از وبلاگ دکتر ماکان آریا پارسا می‌خواهیم به پاسخ این سؤال بپردازیم که چرا افراد به این اختلال مبتلا می‌شوند و اینکه عاقبت چنین افرادی در صورت عدم رعایت درمان چگونه خواهد بود؟ سپس شما را با بهترین روش‌های درمانی شناخته شده برای اختلال شخصیت خودشیفته آشنا خواهیم ساخت.
خودشیفتگی چیست؟
ابتدا به پاسخ این سؤال که خودشیفتگی چیست، می‌پردازیم. اختلال شخصیت خودشیفته نوعی اختلال سلامت روانی است که افراد مبتلا به این اختلال مشکلاتی را از بابت احساس خودبزرگ‌بینی، تمرکز بیش از حد بر خود و عدم همدلی با دیگران دارند. افراد خودشیفته اغلب حس ارزشمند بودن دارند و این حس به‌نوعی یک خودبزرگ‌بینی و احساس تحقیر دیگران را در افراد ایجاد می‌کند. همچنین چنینافرادی درگیر تخیلات قدرت، موفقیت و زیبایی هستند.
در طرف مقابل، چنین افرادی عزت‌نفس شکننده‌ای دارند و درصورتی‌که ضعفی از آنها نشان داده شود احساس شدیدی از شرم و تحقیر در این افراد به وجود خواهد آمد. این احساس می‌تواند به سرعت به حسی از خشم تبدیل شود. در موارد شدیدتر ممکن است که فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته رفتاری ضداجتماعی از خود نشان دهد و هیچ‌گونه پشیمانی را نیز نداشته باشد. نکته مهمی که وجود دارد این است که درمان خودشیفتگی بسیار ضروری بوده و باید این افراد را حمایت کنیم تا دوره درمانی خود را پیگیری و تکمیل کنند.
چرا افراد به این اختلال مبتلا می‌شوند؟
بر باور دکتر ماکان آریا پارسا عوامل مختلفی وجود دارند که باعث می‌شوند تا اختلال خودشیفتگی در افراد ایجاد شود. برخی افراد ممکن است که با پیش‌زمینه‌های ژنتیکی به این بیماری مبتلا شده باشند. درحالی‌که برخی دیگر ممکن است به دلیل برخی فاکتورهای بیولوژیکی، عوامل محیطی و یا برخی تجارب منفی در دوران کودکی به این اختلال مبتلا شده باشند.
اختلال شخصیت خودشیفته به برخی عوامل نوروبیولوژیکی که مربوط به ارتباط بین مغز و رفتار هستند، نیز وابسته است. درباره تأثیرپذیری محیطی این اختلال شخصیتی نیز باید بگوییم که ارتباط نادرست والدین و فرزندان که با تحسین بیش از حد یا انتقاد بیش از حد کودکان همراه باشد، می‌تواند در شکل‌گیری این اختلال شخصیتی مؤثر باشد.
عاقبت افراد خودشیفته چگونه است؟
به اعتقاد دکتر ماکان آریا پارسا عاقبت افراد خودشیفته ممکن است بستگی به میزان و نوع خودشیفتگی و رفتارهای آنها داشته باشد. برخی از عواقب ممکن برای افراد خودشیفته عبارت‌اند از:
- احساس تنهایی و افسردگی.
- از دست دادن دوستان و خانواده.
- ایجاد دشمنی و کینه با دیگران.
- افزایش خطر اعتیاد و خودآسیبی.
- کاهش عملکرد شغلی و تحصیلی.
- بیماری‌های قلبی و عروقی.
مهمترین عوارض خودشیفتگی چیست؟
از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا خودشیفتگی یا نارسیسیسم به‌عنوان یک اختلال شخصیتی می‌تواند عوارض مختلفی برای فرد و روابط او با دیگران داشته باشد. برخی از این عوارض عبارت‌اند از:
احساس تنهایی و افسردگی:
فرد خودشیفته معمولاً نمی‌تواند روابط عمیق و معناداری با دیگران برقرار کند. او احساس می‌کند که هیچ‌کس نمی‌تواند او را درک کند و به او عشق بورزد. این احساس می‌تواند منجر به افسردگی، اضطراب، افکار خودکشی و شکست افراد خودشیفته شود.
ایجاد دشمنی و کینه با دیگران:
فرد خودشیفته معمولاً به دیگران حسادت می‌کند و از موفقیت‌ها و خوشبختی‌های آنها ناراحت می‌شود. او ممکن است سعی کند دیگران را تحقیر، توهین، تمسخر یا آزار دهد. او همچنین ممکن است از دیگران برای رسیدن به اهداف خود سوءاستفاده کند و به آنها دروغ بگوید یا خیانت کند. این رفتارها می‌توانند باعث شوند که دیگران با او دشمنی و کینه بورزند.
افزایش خطر اعتیاد و خودآسیبی:
فرد خودشیفته ممکن است برای پر کردن خلأ درونی خود و فرار از واقعیت، به مصرف مواد مخدر، الکل، قمار، پرخوری، خرید بیش از حد و یا روابط جنسی ناسالم گرایش پیدا کند. این رفتارها می‌توانند عواقب جدی برای سلامت جسمی و روانی فرد داشته باشند.
کاهش عملکرد شغلی و تحصیلی:
فرد خودشیفته ممکن است در محیط کار یا تحصیل با مشکلاتی مانند عدم همکاری، عدم پذیرش انتقاد، عدم رعایت قوانین، رقابت ناسالم و درگیری با همکاران یا هم‌کلاسی‌ها روبرو شود. این مشکلات می‌توانند باعث کاهش عملکرد و اعتبار فرد شوند.
افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی و عروقی:
تحقیقات نشان داده‌اند که افراد خودشیفته معمولاً سطح بالایی از استرس، التهاب و فشار خون دارند. این عوامل می‌توانند عاملی برای ایجاد بیماری‌های قلبی و عروقی مانند سکته قلبی، سکته مغزی، آنژین صدری و آترواسکلروز باشند.
تست خودشیفتگی چیست و چگونه انجام می شود؟
تست خودشیفتگی یک روش برای سنجش میزان این اختلال شخصیتی در فرد است. تست خودشیفتگی می‌تواند شامل سؤالات گوناگونی باشد که به اندازه‌گیری علائم و نشانه‌های خودشیفتگی مربوط می‌شوند. برخی از این سؤالات عبارت‌اند از:
- آیا اغلب احساس می‌کنید که مهم‌تر از دیگران هستید؟
- آیا دریافت تحسین و تأیید دائمی از دیگران برای شما مهم است؟
- آیا درک یا ارتباط با احساسات دیگران برای شما چالش‌برانگیز است؟
- آیا مرتباً در موفقیت‌ها، استعدادها یا توانایی‌های خود اغراق می‌کنید؟
- آیا شما متهم به سوءاستفاده از دیگران برای رسیدن به اهداف خود شده‌اید؟
- آیا اعتراف به اشتباه یا قبول مسئولیت اشتباهات برای شما دشوار است؟
برای انجام تست خودشیفتگی، فرد باید به هر یک از این سؤالات با صداقت پاسخ دهد و امتیازی را برای خود انتخاب کند. امتیاز می‌تواند بر اساس مقیاسی از صفر تا پنج یا هر مقیاس دیگری باشد. مجموع امتیازات فرد می‌تواند نشان‌دهنده میزان خودشیفتگی وی باشد. هر چه امتیاز بالاتر باشد، نشان‌دهنده خودشیفتگی شدیدتر است.
تست خودشیفتگی نمی‌تواند تشخیص‌دهنده اختلال باشد و تنها آزمونی برای غربالگری است. برای ارزیابی دقیق، حتماً باید به روان‌شناس مراجعه شود. روان‌شناس می‌تواند با استفاده از مصاحبه، مشاهده و ابزارهای روان‌سنجی، شدت و نوع اختلال شخصیت خودشیفته را تعیین کند و راه‌های درمان مناسب را پیشنهاد دهد.
این مطلب ادامه دارد…
بدون دیدگاه